AC: Valhalla to dobry, aczkolwiek nie tak wyjątkowy przypadek gry, do której pozyskujemy się z czasem. Pozornie niezmieniona zasada w początku nie oddziałuje na pomoc Valhalli, a w procesu przygody widzimy jak wiele korzystnych zmian wprowadzono i nasza ocena ulega powolnej zmianie.
Tym całkowicie zabieramy się w twarz Eivor (płeć wybieramy sami) - wikinga, który u boku swojego brata zastępczego opuszcza mroźną Północ, aby osiedlić się na angielskiej ziemi, gdzie teren jest wydajniejszy, a innowiercy posiadają duże skarby do ograbienia. Zarys fabularny to działanie marzeń każdego entuzjasty serialu „Wikingowie”, ale o dziwo twórcy nie sięgają po tanie sentymentalne sztuczki oraz rozwijają, by historia Eivor była ogromna.
Celowo nie przemawiamy za wiele o jednym bohaterze lub bohaterce, bo w zestawieniu z Bayekiem i Aleksiosem lub Kassandrą, tutaj jesteśmy do wykonywania z skórą, która niezależnie od wybranej płci jest istotna, podstawowa również stanowi nasz styl. Niestety istnieli na ostatnie gotowi, natomiast ten element bardzo dobrze nas zaskoczył. Eivor ma charakter.
Tematyka Bractwa Asasynów i materiały te dodatkowo są obecne, lecz zupełnie nie ciążą natomiast nie gryzą się z historią osady wikingów, próbującej znaleźć swoje mieszkanie i pomagać w zależnościach z sąsiadami. Layla Hassan wraca i ostatkiem sił przeczesuje przeszłość, by naprawić jeszcze toż bardziej niestabilną współcześnie planetę. Zagrożenie jest uczciwe również czujemy, że jest wówczas zwieńczenie narracji kontynuowanej od Origins.
Wróćmy ale do nordyckiego asasyna, jakim w trakcie gry wywieramy coraz toż oczywistszy nacisk na różnym terytorium. Bohater wraz z garstką osadników zajmuje opuszczoną wioskę i zakłada jej rozbudowę. Z postępem fabularnym widzimy, kiedy z pola namiotowego rośnie miasteczko całe bycia.
Pracuje na jakimś etapie zachęca i płaci za chęć eksploracji licznymi skarbami w role zasobów oraz drugiego ekwipunku, tylko sam wątek istotny istnieje na końcu kredyty i wielki, że wystarczy się jego łączyć, by tak i właśnie odkryć część tego, co świadczy nam Anglia. To niepowtarzalny atut dla pań, które lubią zabawy w normalnym świecie, lecz przytłacza ich za wysoka liczba znaczników na karcie.
Eivor w miejscowości decyduje na indywidualnej mapie strategicznej, jaki świat odwiedzić, by nawiązać kontakt z przewodnikami oraz zadbać o odpowiednią metodę zagraniczną. Każdy okres to kilkugodzinny oryginalny wątek fabularny z swymi bohaterami i sztukami do pokonania.
Raz pomagamy odbić wikińską osadę, którą podstępem przejęli Anglosasi, przeciwnym razem pomagamy młodemu królowi pod jedną banderą zjednać lud napływowy oraz autochtonów. Kiedy indziej zaś bronimy sąsiadów przed innymi wikingami, którym tylko natura oraz palenie wiosek w głowach. Obraz duńskich wojowników jest obszerny oraz ciekawy. Kompletnie nie można powiedzieć, że twórcy chcieli pokazać wikingów tylko jako najeźdźców, lecz też jako bogaty kulturowo naród, który oraz może zaoferować coś z siebie chrześcijańskim gospodarzom.
Nie wszystkie tematy są ciekawe, co czuć po pracach pobocznych, które raz zachwycają siłą i ważnym w walce nastrojem, a raz śmieszą prostotą i przewidywalnością. Jest nierówno, ale na wesele dodatkowe elementy nie zabierają więcej czasu, więc łatwo to zignorować.
Assassin's Creed zawsze prezentowało się kilkoma pierwszymi elementami: osadzeniem w możliwościom punkcie starym również wzięciu kierunku fabularnego oraz walką. To te w obrębie jest fascynujące również odbiega od zwykłej formuły serii, dryfując bliżej wiedźmińskiej wolności w prowadzeniu pojedynków, wzbogacając koncepcję o ogromny arsenał i kombinacje umiejętności.
Eivor to demon na miejscu bitwy, który odcina kończyny przeciwnikom, stosuje brutalne parowania oraz dobija ogłuszonych wrogów tak, że patrzymy jak odpada im osoba. Nigdy wcześniej nie istniałoby właściwie wiele rozczłonkowywania w linii również z powodu istnieje toż aż za groteskowe, działaj z czasem przyzwyczajamy się - średniowiecze nie przylegało do trudnych czasów dla wojowników. https://pobierzgrepc.com/
Płynność gry jest wspanialsza niż w Odyssey - nasza postać łączy ciosy w zgrabne kombinacje, kontry nie wyglądają jak oderwane od jakiegokolwiek innego animacje, a zainteresowani nie odkładają na „naszą kolej”, tylko niejednokrotnie nas atakują równocześnie, by jak najszybciej powalić oraz wyeliminować. Eivor nie goi się samoistnie, ale musi coś zjeść, to jesteśmy małe drodze w trakcie potyczek oraz przeważnie jesteśmy na stronie przetrwania i śmierci. Brutalne, a oraz angażujące.
Fani drzewek sztuki i eksperymentowania z środkiem będą zadowoleni. Jeżeli tylko chcemy, możemy wyposażyć się chociażby w dwie tarcze albo biegać w dwoma dwuręcznymi toporami. Jedyne ograniczenia są połączone z odblokowywaniem umiejętności, pozwalających na korzystanie tak radykalnych zestawów oręża, przecież toż nie stanowi żadnego problemu, bowiem w każdej chwili możemy resetować rozkład sztuki i doświadczyć rozwinąć bohatera w zupełnie innym kierunku. Różnica między niewidocznym zabójcą a głośnym, podpalającym wrogów wojem jest beznadziejna i odświeża grę niejednokrotnie, jak myślimy, że widzieliśmy już wszystko również szybko obieramy zupełnie inną linię prowadzenia kampanii.
Wolność w grze zabiera się jeszcze na wolność eksploracji również sprawiania pracy. Gra bardzo rzadko narzuca metody wykonywania zadań. Nic nie jest na granicy, aby miłośnicy serii mieli z poruszania się po obozie wroga w kapturze, kładąc się przed wzrokiem strażników, dzięki zlewaniu z tłumem, ale i nic nie stoi nas przed frontalnym atakiem z drakkarem, pełnym dobranej własnoręcznie ekipy wikingów, którzy na dźwięk rogu bitewnego rozpoczynają inwazję, podpalanie strzech i ogólnie pojęty szaber. Ta wolność sprawia, że nawet dla kogoś, kto zna Assassin's Creed od pierwszej części po wielu godzinach jeszcze będzie wówczas chodzi czysta oraz ciepła.
Nie wspomnieliśmy o żadnych aktywnościach, pełniących funkcję mini-gier, natomiast tych też istnieje niemało. Łowimy ryby, stawiamy wieże z kamieni, gramy w kości, i nawet prowadzimy tradycyjne pojedynki na rymowane obelgi, co dodatkowo zwiększa charyzmę bohatera. To ostatnie odblokowuje niejednokrotnie nowe drogi dialogowe, więc jak na mini-grę, to nagroda jest całkowicie ważna dla reszty rozgrywki.
Ogromnym atutem, i zarazem minusem recenzowanego tytułu jest oprawa wizualna. Valhalla jest piękna - to niepowtarzalne z najwyższych widoków, jakie przychodzi nam poznać na konsolach mijającej generacji (testowaliśmy m.in. na PS4). Niestety, jest obecne więcej minus, gdyż tytuł wyciska ostatnie soki z prowadzących konsol dodatkowo w trakcie pracy nad recenzją spotkaliśmy się z częstym wyłączaniem się gry przez błędy wywołane przegrzewaniem się konsoli bądź i nowymi błędami wywołanymi wymuszeniem szybkiego wczytania innego elementu gry.
Błędów technicznych Valhalla ma dużo wiele, o czym mówili w przeciwnej wiadomości. Przykładowo, opcja „szybka podróż” trwa momentami tak długo, i na bonus w akompaniamencie głośnej pracy konsoli, że czasami żałujemy, iż po prostu nie poszli do wyczerpanego miejsca na koniu czy nie popłynęliśmy tam automatycznie prowadzoną łodzią. Żadna inna występuje w nowym etapie nie istniała naprawdę źle zoptymalizowana, a naprawianie błędów - na wszystkich platformach - zapewne zajmie Ubisoftowi wielu czasu.
AC: Valhalla to wbrew wszystko tytuł ogromny, lecz również nie oszałamiający liczbą aktywności oraz niepotrzebnych znajdziek. Atutem, oprócz wikińskiego klimatu, są ciekawe poprowadzone wątki fabularne, a chęć rozbudowy osady zachęca
