Assassin's Creed: Ragnarok to dobry, jednak nie tak wyjątkowy przypadek gry, do której przekonujemy się z okresem. Pozornie niezmieniona formuła w prologu nie tworzy na korzyść Valhalli, natomiast w toku przygody zauważamy jak wiele korzystnych zmian wprowadzono także nasza ocena ulega powolnej zmianie.
Tym jednocześnie zdobywamy się w struktura Eivor (płeć wybieramy sami) - wikinga, który u boku swojego brata zastępczego opuszcza mroźną Północ, aby osiedlić się na angielskiej ziemi, gdzie grunt jest wydajniejszy, a innowiercy posiadają wielkie skarby do ograbienia. Zarys fabularny to osiągnięcie marzeń każdego entuzjasty serialu „Wikingowie”, jednak o dziwo autorowi nie sięgają po tanie sentymentalne sztuczki również uważają, by historia Eivor była doskonała.
Celowo nie opowiadamy zbyt dużo o samym bohaterze lub bohaterce, ponieważ w zestawieniu z Bayekiem i Aleksiosem lub Kassandrą, tutaj jesteśmy do czynienia z sytuacją, która niezależnie od wybranej płci jest jedyna, ważna oraz korzysta inny styl. Niestety byliśmy na ostatnie gotowi, przecież ten aspekt bardzo dobrze nas zaskoczył. Eivor ma cel.
Tematyka Bractwa Asasynów i elementy współczesne oraz są obecne, lecz zupełnie nie przeszkadzają a nie męczą się z historią osady wikingów, próbującej znaleźć własne środowisko i przechodzić w korelacjach z sąsiadami. Layla Hassan wraca i ostatkiem sił przeczesuje przeszłość, żeby naprawić jeszcze to dużo niestabilną współcześnie planetę. Zagrożenie jest naturalne oraz czujemy, że stanowi zatem zwieńczenie narracji kontynuowanej od Origins.
Wróćmy a do nordyckiego asasyna, jakim w trakcie gry wywieramy coraz toż wyższy pomysł na kolejnym miejsce. Bohater wraz z garstką osadników zajmuje opuszczoną wioskę również podejmuje jej rozbudowę. Z rozwojem fabularnym widzimy, jak z pola namiotowego rośnie miasteczko całe życia.
Chodzi na jakimś etapu zachęca również nagradza za chęć eksploracji licznymi skarbami w skórze zasobów również nowoczesnego ekwipunku, a tenże wątek ważny istnieje na tyle duży i różnorodny, że wystarczy się jego trzymać, by no a tak odkryć większość tego, co oferuje nam Anglia. To podstawowy atut dla pań, które lubią zabawy w rzeczywistym świecie, lecz przytłacza ich sprzedaż wysoka ilość znaczników na karcie.
Eivor w osadzie decyduje na specjalnej mapie strategicznej, jaki świat odwiedzić, aby nawiązać kontakt z szefami oraz zadbać o odpowiednią formę zagraniczną. Każdy okres to kilkugodzinny oryginalny wątek fabularny z polskimi bohaterami oraz trudnościami do zdobycia.
Raz pomagamy odbić wikińską osadę, którą podstępem przejęli Anglosasi, przeciwnym razem pomagamy młodemu królowi pod jedną banderą zjednać lud napływowy oraz autochtonów. Kiedy indziej zaś bronimy sąsiadów przed innymi wikingami, którym dopiero farba i pieczenie wiosek w głowach. Obraz duńskich wojowników jest ciekawy i dobry. Zupełnie nie można powiedzieć, że twórcy chcieli pokazać wikingów jedynie jako najeźdźców, lecz oraz jako możny kulturowo naród, który jednocześnie może zaoferować coś z siebie chrześcijańskim gospodarzom.
Nie pełne materiały są ciekawe, co czuć po misjach pobocznych, które raz zachwycają mocą również rozpoznawalnym w sztuce nastrojem, a raz śmieszą czystością oraz przewidywalnością. Jest nierówno, ale na szczęście opcjonalne momenty nie zabierają więcej czasu, więc łatwo to zignorować.
Assassin's Creed zawsze określałoby się kilkoma podstawowymi elementami: osadzeniem w danym przedmiocie starym oraz nadaniu kierunku fabularnego oraz walką. To modne w finale jest dobre oraz wychodzi od znanej formuły serii, dryfując bliżej wiedźmińskiej wolności w toczeniu pojedynków, wzbogacając naukę o wielki arsenał i kombinacje umiejętności.
Eivor to demon na terytorium bitwy, który odcina kończyny przeciwnikom, stosuje brutalne parowania oraz dobija ogłuszonych wrogów tak, że postrzegamy jak odpada im głowa. Nigdy wcześniej nie było właśnie dobrze rozczłonkowywania w serii także z powodu jest to aż za groteskowe, tylko z okresem przygotowujemy się - średniowiecze nie należało do delikatnych czasów dla wojowników.
Płynność akcji jest pełniejsza niż w Odyssey - nasza stronę łączy ciosy w małe kombinacje, kontry nie wyglądają jak oderwane z wszystkiego innego animacje, a zainteresowani nie odkładają na „własną kolej”, tylko niejednokrotnie nas atakują równocześnie, żeby jak już powalić oraz wyeliminować. Eivor nie goi się samoistnie, tylko musi coś zjeść, więc mamy niskie ofercie w trakcie potyczek a przeważnie jesteśmy na stronie doświadczenia oraz śmierci. Brutalne, ale i zajmujące.
Fani drzewek nauk oraz eksperymentowania z środkiem będą zadowoleni. Jeżeli tylko chcemy, możemy wyposażyć się chociażby w dwie tarcze albo biegać w dwoma dwuręcznymi toporami. Jedyne ograniczenia są powiązane z odblokowywaniem umiejętności, zezwalających na stosowanie tak wielkich zestawów oręża, chociaż więc nie posiada żadnego problemu, ponieważ w dowolnej chwili możemy resetować rozkład wiedzy i sprawdzić rozwinąć bohatera w całkiem nowym kierunku. Różnica między niewidocznym zabójcą a głośnym, podpalającym wrogów wojem jest rewelacyjna oraz poprawia grę niejednokrotnie, kiedy myślimy, że widzieliśmy już wszystko i szybko obieramy zupełnie inną możliwość prowadzenia potyczek. https://pobierzgrepc.com
Wolność w grze przenosi się zarówno na wolność eksploracji oraz powodowania misji. Gra bardzo rzadko narzuca metody wykonywania zadań. Nic nie jest na granicy, by miłośnicy serii korzystali z ruszania się po obozie wroga w kapturze, udając się przed wzrokiem strażników, dzięki zlewaniu z tłumem, ale i nic nie broni nas przed frontalnym atakiem z drakkarem, pełnym dobranej własnoręcznie ekipy wikingów, którzy na dźwięk rogu bitewnego rozpoczynają inwazję, podpalanie strzech i ogólnie pojęty szaber. Ta wolność sprawia, że nawet dla człowieka, kto zna Assassin's Creed od ważnej połowy po wielu godzinach jeszcze będzie wówczas sztuka oryginalna również silna.
Nie zahaczyliśmy o żadnych aktywnościach, pełniących rolę mini-gier, a tychże więcej istnieje mało. Łowimy ryby, stawiamy wieże z kamieni, wykonujemy w kości, i nawet prowadzimy tradycyjne pojedynki na rymowane obelgi, co dodatkowo zwiększa charyzmę bohatera. To ostatnie odblokowuje niejednokrotnie nowe drogi dialogowe, więc jak na mini-grę, to nagroda jest zupełnie kluczowa dla reszty rozgrywki.
Ogromnym atutem, a dodatkowo minusem recenzowanego tytułu jest oprawa wizualna. Valhalla jest atrakcyjna - to jakieś z najlepszych widoków, jakie przynosi nam odkryć na konsolach mijającej generacji (testowaliśmy m.in. na PS4). Niestety, jest toż więcej minus, gdyż tytuł wyciska ostatnie wyciągi z prowadzących konsol także w trakcie pracy nad recenzją spotkaliśmy się z częstym zamykaniem się gry przez błędy wywołane przegrzewaniem się konsoli istniej jeszcze innymi błędami wywołanymi wymuszeniem szybkiego wczytania innego elementu gry.
Błędów technicznych Valhalla posiada wyjątkowo mocno, o czym proponowali w przeciwnej wiadomości. Przykładowo, możliwość „szybka podróż” trwa momentami tak długo, także na dodatek w akompaniamencie głośnej pracy konsoli, że czasami żałujemy, iż po prostu nie poszli do wybranego mieszkania na koniu lub nie popłynęliśmy tam automatycznie prowadzoną łodzią. Żadna inna gra w najwyższym momencie nie była właściwie źle zoptymalizowana, a naprawianie błędów - na ludziach platformach - zapewne zajmie Ubisoftowi dużo czasu.
Assassin's Creed: Valhalla to wbrew wszystko tytuł ogromny, a razem nie oszałamiający liczbą prac oraz niepotrzebnych znajdziek. Atutem, oprócz wikińskiego klimatu, są ciekawe poprowadzone wątki
