Assassin's Creed: Ragnarok to ciekawy, jednak nie tak rzadki przypadek gry, do jakiej wpływamy się z czasem. Pozornie niezmieniona zasada w prologu nie robi na korzyść Valhalli, jednak w rozwoju przygody rozumiemy jak dużo dobrych zmian wprowadzono również własna ocena ulega powolnej zmianie.
Tym jednocześnie zajmujemy się w strona Eivor (płeć wybieramy sami) - wikinga, który u boku swojego brata zastępczego opuszcza mroźną Północ, aby osiedlić się na angielskiej ziemi, gdzie teren jest żyźniejszy, a innowiercy posiadają liczne skarby do ograbienia. Zarys fabularny to osiągnięcie marzeń każdego entuzjasty serialu „Wikingowie”, tylko o dziwo autorze nie sięgają po tanie sentymentalne sztuczki i rozwijają, by historia Eivor była jedyna.
Celowo nie opowiadamy za wiele o jednym bohaterze lub bohaterce, bowiem w zderzeniu z Bayekiem i Aleksiosem lub Kassandrą, tutaj mamy do podejmowania z postacią, która niezależnie od wybranej płci jest wyjątkowa, oryginalna również posiada własny styl. Nie istnieli na to gotowi, działaj ten moment bardzo dobrze nas zaskoczył. Eivor ma charakter.
Tematyka Bractwa Asasynów i problemy współczesne i są obecne, lecz wcale nie ciążą także nie męczą się z historią osady wikingów, próbującej znaleźć swoje znaczenie i startować w trasach z znajomymi. Layla Hassan wraca również ostatkiem sił przeczesuje przeszłość, by naprawić coraz to znacznie niestabilną współcześnie planetę. Zagrożenie jest mądre również czujemy, że jest wtedy zwieńczenie narracji kontynuowanej od Origins.
Wróćmy jednak do nordyckiego asasyna, którym w trakcie gry wywieramy coraz toż ogromniejszy przychód na innym miejscem. Bohater wraz z garstką osadników zajmuje opuszczoną wioskę również otwiera jej rozbudowę. Z biegiem fabularnym widzimy, kiedy z pola namiotowego rośnie miasteczko pełne bycia. https://pobierzgrepc.com
Pracuje na dowolnym etapie zachęca i nagradza za chęć eksploracji licznymi skarbami w struktur zasobów oraz innego ekwipunku, tylko tenże wątek ważny istnieje na tyle kredyty oraz różny, że wystarczy się jego trzymać, aby dobrze również oczywiście odkryć grupę tego, co świadczy nam Anglia. To znaczny atut dla pań, które lubią zabawy w zewnętrznym świecie, lecz przytłacza ich zbyt wielka suma znaczników na karcie.
Eivor w sądzie decyduje na szczegółowej mapie strategicznej, jaki świat odwiedzić, aby nawiązać kontakt z panami oraz zadbać o właściwą formę zagraniczną. Każdy okres to kilkugodzinny oryginalny wątek fabularny z własnymi bohaterami i trudnościami do pokonania.
Raz pomagamy odbić wikińską osadę, którą podstępem przejęli Anglosasi, następnym razem pomagamy młodemu królowi pod jedną banderą zjednać lud napływowy oraz autochtonów. Kiedy indziej zaś bronimy sąsiadów przed innymi wikingami, jakim właśnie natura oraz pieczenie wiosek w głowach. Obraz duńskich wojowników jest ciekawy również ciekawy. Zdecydowanie nie można powiedzieć, że twórcy chcieli pokazać wikingów jedynie jako najeźdźców, lecz podobnie jako bogaty kulturowo naród, który oraz może zaoferować coś od siebie chrześcijańskim gospodarzom.
Nie pełne elementy są ciekawe, co czuć po pracach pobocznych, które raz zachwycają mocą i wyjątkowym w sztuce nastrojem, a raz śmieszą prostotą i przewidywalnością. Jest nierówno, a na wesele dodatkowe momenty nie zabierają wielu czasu, to łatwo to zignorować.
Assassin's Creed zawsze prezentowało się kilkoma istotnymi elementami: osadzeniem w poszczególnym temacie starym również nadaniu kierunku fabularnego oraz walką. To najwyższe w tyle jest różnorodne oraz wychodzi z zwykłej formuły serii, dryfując bliżej wiedźmińskiej wolności w toczeniu pojedynków, wzbogacając koncepcję o duży arsenał również kombinacje umiejętności.
Eivor to demon na terytorium bitwy, który odcina kończyny przeciwnikom, stosuje brutalne parowania oraz dobija ogłuszonych wrogów tak, że postrzegamy jak odpada im osoba. Nigdy wcześniej nie istniałoby właściwie dobrze rozczłonkowywania w kolekcji i z powodzie stanowi obecne aż za groteskowe, a z czasem przygotowujemy się - średniowiecze nie chodziło do małych czasów dla wojowników.
Płynność konkurencje jest pełniejsza niż w Odyssey - nasza świadomość łączy ciosy w piękne kombinacje, kontry nie wyglądają jak oderwane od każdego innego animacje, a przeciwnicy nie liczą na „domową kolej”, tylko niejednokrotnie nas atakują równocześnie, by jak łatwo powalić i wyeliminować. Eivor nie goi się samoistnie, tylko musi coś zjeść, więc jesteśmy małe ofert w trakcie potyczek również niejednokrotnie istniejemy na strony poznania oraz śmierci. Brutalne, ale oraz angażujące.
Fani drzewek wiedze oraz eksperymentowania z orężem będą zadowoleni. Jeśli tylko chcemy, możemy wyposażyć się nawet w dwie tarcze albo biegać w dwoma dwuręcznymi toporami. Jedyne ograniczenia są połączone z odblokowywaniem umiejętności, zezwalających na korzystanie tak wielkich zestawów oręża, a wtedy nie jest żadnego problemu, bo w każdej chwili możemy resetować rozkład nauce i zacząć rozwinąć bohatera w całkowicie nowym kierunku. Różnica między niewidocznym zabójcą a głośnym, podpalającym wrogów wojem jest imponująca i odświeża grę niejednokrotnie, jak myślimy, że widzieliśmy już wszystko i nagle obieramy zupełnie inną linię prowadzenia potyczek.
Wolność w grze dokonuje się zarówno na wolność eksploracji również powodowania pracy. Gra bardzo rzadko narzuca metody wykonywania ćwiczeń. Nic nie jest na ścianie, aby miłośnicy serii mieli z ruszania się po obozie wroga w kapturze, umieszczając się przed wzrokiem strażników, dzięki zlewaniu z tłumem, ale same nic nie broni nas przed frontalnym atakiem z drakkarem, pełnym dobranej własnoręcznie ekipy wikingów, którzy na dźwięk rogu bitewnego rozpoczynają inwazję, podpalanie strzech oraz ogólnie pojęty szaber. Ta wolność sprawia, że nawet dla kogoś, kto zna Assassin's Creed od pierwszej faz po wielu godzinach wciąż będzie zatem występuje świeża i piękna.
Nie wspomnieliśmy o żadnych aktywnościach, pełniących funkcję mini-gier, natomiast tych ponad istnieje mało. Łowimy ryby, stawiamy wieże z kamieni, chodzimy w kości, a nawet prowadzimy tradycyjne pojedynki na rymowane obelgi, co jeszcze zwiększa charyzmę bohatera. To nowe odblokowuje niejednokrotnie nowe formy dialogowe, zatem kiedy na mini-grę, to nagroda jest dość charakterystyczna dla reszty rozgrywki.
Ogromnym atutem, i dodatkowo minusem recenzowanego tytułu jest oprawa wizualna. Valhalla jest piękna - to jedne z najlepszych widoków, jakie przychodzi nam odkryć na konsolach mijającej generacji (testowaliśmy m.in. na PS4). Niestety, jest ostatnie i minus, gdyż tytuł wyciska ostatnie soki z odchodzących konsol natomiast w trakcie pracy nad recenzją spotkaliśmy się z licznym zamykaniem się gry przez błędy wywołane przegrzewaniem się konsoli albo również innymi błędami wywołanymi wymuszeniem szybkiego wczytania innego fragmentu gry.
Błędów technicznych Valhalla jest dużo wielu, o czym informowaliśmy w własnej wiadomości. Przykładowo, opcja „szybka podróż” jest czasami tak długo, dodatkowo na bonus w akompaniamencie głośnej pracy konsoli, że czasami żałujemy, iż po nisku nie poszli do wyczerpanego mieszkania na koniu bądź nie popłynęliśmy tam automatycznie prowadzoną łodzią. Żadna inna zabawa w minionym etapie nie była właściwie źle zoptymalizowana, a naprawianie błędów - na ludzi platformach - zapewne zajmie Ubisoftowi wielu czasu.
Assassin's Creed: Valhalla to mimo wszystko tytuł ogromny, ale również nie oszałamiający liczbą prac i niepotrzebnych znajdziek. Atutem, oprócz wikińskiego klimatu, są ciekawe poprowadzone
